Ons menselijk instinct zegt dat verduurzaming onvermijdelijk is voor onze toekomst. Vrijwel iedereen voelt dat en niemand weet precies wat het inhoudt en voor ons betekent. Mensen die menen te weten wat goed is en vooral wat niet, worden gewantrouwd. Na de strak te regisseren fysieke wederopbouw na W.O.-II zijn we in een tijd beland waarin zelforganisatie nog de enige weg is om verder te komen. Als je zelf niet handelt gebeurt het niet. De systeemwereld van overheden zit niet alleen zichzelf maar ook zelforganisatie in de weg. Elke rimpeling in de samenleving wordt binnengezogen en omgezet in sectorale regels en regelingen. Die worden vervolgens anoniem afgevuurd op de hele samenleving en vormen onvermijdelijk hindermacht. De ene regel of regeling verhoudt zich niet tot de andere en dat werkt als een tergende stok tussen de tralies van wijlen Bokito. Waar overheden er wel toe kunnen doen is op het niveau van principes en mechanismen mits zij daarin standvastig opereren. Bijvoorbeeld MVI-criteria voor publieke aanbestedingen in wegenbouw ook toepassen voor woningbouw en daar tot 2035 niet aan morrelen. Bouwers en ontwikkelaars kunnen dan zelf aan de slag met verduurzaming. Bij hen genereert het creativiteit en motivatie en aan de kant van overheden scheelt het talloze regels en regelingen inclusief bureaucratie en handhaving. In een tijd van toenemende schaarste aan middelen, menskracht en ruimte wel zo handig.
Illustratie door Geert Gratama & Shirley Warlich in opdracht van RVO